Kırgınım sana. Sokakta öyle naif naif birbirine sarılan insanları görünce gönlüm kırılıyor. O bir türlü düzeltemediğim içimdeki hafif burukluk kendini belli ediveriyor. Şimdi sen söyle sevgilim, nasıl her gün biraz daha kırılmayayım ki sana?
Anlamıyorum işte. Ben senin sürekli dağınık duran kıvırcık saçlarının her bir teline aşıkken senin ismimi bile hatırlamayacak olmanın gerçekliğini bir türlü anlayamıyorum..
Unutmak nasıl bir şey ki? Sen her salise aklımdasın. Hiç çıkmıyorsun. Şimdi bir gün uyanıcam ve sen beynimin ve kalbimin tek bir köşesini bile kaplamayacak mısın?