Hayatım yerini dolduramayacağım boşluklarla dolu.
Verdiğim içten sevgi ve ilgiyle değişen, bencilleşen ve kibirlenen insanlara tahammülüm kalmadı.
Kimse için fazla çabalamak, kimseye kendimi anlatmaya çalışmak istemiyorum. Dümdüz sevip, dümdüz sevilmek istiyorum, yoruldum çünkü.
Uzağım artık, herkese, herşeye. Öyle zamanlar geliyor ki, bırak yeni birini, içimde kendime bile yer bulamıyorum. Beni neden bu kadar üzdünüz?
“Sensiz nefes alamam.” deyip, herkese oksijen olman senin de mideni bulandırmıyor mu?