Yaşamak bu yangın yerinde her gün yeniden ölerek. Zalimin elinde tutsak, cahile kurban olarak. Yalanla kirli havada, güçlükle nefes alarak. Yaşamak görevdir bu yangın yerinde, yaşamak “insan” kalarak..
“Beni bana tanıtmıştır, beni benimle tanıştırmıştır.”
“Ruhumu nasıl tutsam da, seninkine değmese?“
Nurullah Genç Rüveyda şiirinin başlarında; “Alaca bir at koşar içimde zamansız, mekansız, nefese doğru.” diye başlar ve sona doğru gelince “At vuruldu, içim paramparça Rüveyda.” der. Bazı şeyler aynen böyle işte
