Kalbim ikinci kez yandı
beni güzelliğiyle besleyen sendin, şimdi beni kullandığını biliyorum Tek yaptığın kafamı karıştırmaktı, artık ihtiyacım olan şey değilsin, bana yavaşça dokun, kalbimin kanamasını hisset
Hâlâ seni isteyen gözlerle sana bakıyorum Hareket ettiğinde, okyanuslarımı da hareket ettiriyorsun Eğer adımı duyarsam, senin yolundan gideceğim
Karanlıkta bir fısıltı gibi sen öğrettin bana ve ben artık biliyorum. Toprağın yüzü güneşli bir ana gibi en son en güzel çocuğunu emzirdiğini fakat neyleyim saçlarım dolanmış ölmekte olanın parmaklarına başımı kurtarmam kabil değil
Sularım toprağa sızıyor bak. Yüzümü geceler örtüyor. Binlerce taş saklanıyor içimde. Kim kimin derinliğini görebilir, hem hangi gözle?